Eleanore Merrill
Programma coördinator Scholieren
Wie ben je en wat doe je in het dagelijks leven?
Ik ben Eleanore (zeg Elanor), ik ben moeder en oma en woon ook met mijn meiden… met onze grote hond, een paar katten, konijnen, vissen en ook padden in de vijver in mijn achtertuin waar ik geniet van groente en fruit aanmoedigen te groeien, bijen tellen, vogels voeren en op allerlei manieren perma-cultuur beoefen. Ik heb heel wat avonturen meegemaakt waar ik momenteel over schrijf om later de verhalen in mijn memoire te delen. Dat schrijven is an sich al een avontuur! Ik faciliteer graag mensen die leerervaringen met inzet van paarden willen meemaken; in en met de natuur samen verhalen maken om de zin en onzin van het leven te verwerken en ons gewoel in evenwicht te brengen. Ik houd van taal en ben momenteel bezig om Portugees en Hawaiaans te leren, en zoek de wijsheid die inheemse volkeren in oude gewoontes dragen op in mooie verhalen.
Waar krijg je goede energie van?
Het is voor mijn gemoedstoestand belangrijk om me met de natuur te verbinden. Tijd doorbrengen met dieren, en vooral met paarden ervaar ik als therapeutisch. En mijn collega’s bij Giving Back zijn een positieve invloed op mijn dag! Ik ben echt blij dat ik me hier mag komen aansluiten.
Hoe ben jij met Giving Back in aanraking gekomen en wat is nu jouw rol?
Ik zocht naar een prettig team waarmee we samen werk doen dat een maatschappelijke bijdrage levert en… dat heb ik bij Giving Back gevonden! Ik hou ervan me met systemen en werkprocessen bezig te houden, om op zo efficiënt en zinvol mogelijke manier de motor van een organisatie draaiende te houden. Verbindingen ondersteunen en ideeën omzetten in effectieve stappen, zeg maar. In het Scholieren Programma van Giving Back mag ik activiteiten coördineren om het machtig mooie werk van vrijwilligers ondersteunen die scholieren helpen een netwerk aan te leggen en zich zó voor te bereiden op een hoge opleiding en meer bereiken dan je anders misschien zou verwachten.
Op welke manier draag jij in je dagelijkse leven bij om culturele diversiteit in jouw omgeving te vergroten?
Ik heb 25 jaar lang in een klein gehucht aan de voeten van de Andes gewoond, waar omstandigheden heel anders waren dan hier en waar mijn meiden zich nog steeds thuis voelen en belangrijke banden hebben. We spreken thuis Engels en Spaans en hebben in Nederland een uitgebreid internationaal netwerk. We vonden het best een uitdaging om hier weer te wennen! Ook daarom voelden we ons geroepen om (ook als vrijwilligers) te werken bij een landelijke organisatie om asiel-statushouders met een vluchtelingen achtergrond te begeleiden bij het inburgeren.
Om onze Scholieren en studenten te inspireren vragen we altijd graag naar een levensmotto. Welke zou jij mee willen geven?
Toen ik aan mijn avonturen begon gaf het mij geweldige kracht om voor mezelf de “Litany against Fear van de Bene Gesserit Sisterhood” op te zeggen, uit de fantastische boeken over toekomstige maatschappijen, DUNE van Frank Herbert. Zó mooi en krachtig! Het idee dat alleen IK zal overblijven als ik door mijn angsten heen blijf gaan was en is nog steeds een houvast voor mij. Toch vind ik dit motto dat ik van mijn moeder meekreeg, nóg waardevoller: Kijk telkens kort achterom en verzeker je dat je elke omgeving een beetje beter achterlaat, dan hoe het was voordat jij langskwam.
Ik ben Eleanore (zeg Elanor), ik ben moeder en oma en woon ook met mijn meiden… met onze grote hond, een paar katten, konijnen, vissen en ook padden in de vijver in mijn achtertuin waar ik geniet van groente en fruit aanmoedigen te groeien, bijen tellen, vogels voeren en op allerlei manieren perma-cultuur beoefen. Ik heb heel wat avonturen meegemaakt waar ik momenteel over schrijf om later de verhalen in mijn memoire te delen. Dat schrijven is an sich al een avontuur! Ik faciliteer graag mensen die leerervaringen met inzet van paarden willen meemaken; in en met de natuur samen verhalen maken om de zin en onzin van het leven te verwerken en ons gewoel in evenwicht te brengen. Ik houd van taal en ben momenteel bezig om Portugees en Hawaiaans te leren, en zoek de wijsheid die inheemse volkeren in oude gewoontes dragen op in mooie verhalen.
Waar krijg je goede energie van?
Het is voor mijn gemoedstoestand belangrijk om me met de natuur te verbinden. Tijd doorbrengen met dieren, en vooral met paarden ervaar ik als therapeutisch. En mijn collega’s bij Giving Back zijn een positieve invloed op mijn dag! Ik ben echt blij dat ik me hier mag komen aansluiten.
Hoe ben jij met Giving Back in aanraking gekomen en wat is nu jouw rol?
Ik zocht naar een prettig team waarmee we samen werk doen dat een maatschappelijke bijdrage levert en… dat heb ik bij Giving Back gevonden! Ik hou ervan me met systemen en werkprocessen bezig te houden, om op zo efficiënt en zinvol mogelijke manier de motor van een organisatie draaiende te houden. Verbindingen ondersteunen en ideeën omzetten in effectieve stappen, zeg maar. In het Scholieren Programma van Giving Back mag ik activiteiten coördineren om het machtig mooie werk van vrijwilligers ondersteunen die scholieren helpen een netwerk aan te leggen en zich zó voor te bereiden op een hoge opleiding en meer bereiken dan je anders misschien zou verwachten.
Op welke manier draag jij in je dagelijkse leven bij om culturele diversiteit in jouw omgeving te vergroten?
Ik heb 25 jaar lang in een klein gehucht aan de voeten van de Andes gewoond, waar omstandigheden heel anders waren dan hier en waar mijn meiden zich nog steeds thuis voelen en belangrijke banden hebben. We spreken thuis Engels en Spaans en hebben in Nederland een uitgebreid internationaal netwerk. We vonden het best een uitdaging om hier weer te wennen! Ook daarom voelden we ons geroepen om (ook als vrijwilligers) te werken bij een landelijke organisatie om asiel-statushouders met een vluchtelingen achtergrond te begeleiden bij het inburgeren.
Om onze Scholieren en studenten te inspireren vragen we altijd graag naar een levensmotto. Welke zou jij mee willen geven?
Toen ik aan mijn avonturen begon gaf het mij geweldige kracht om voor mezelf de “Litany against Fear van de Bene Gesserit Sisterhood” op te zeggen, uit de fantastische boeken over toekomstige maatschappijen, DUNE van Frank Herbert. Zó mooi en krachtig! Het idee dat alleen IK zal overblijven als ik door mijn angsten heen blijf gaan was en is nog steeds een houvast voor mij. Toch vind ik dit motto dat ik van mijn moeder meekreeg, nóg waardevoller: Kijk telkens kort achterom en verzeker je dat je elke omgeving een beetje beter achterlaat, dan hoe het was voordat jij langskwam.
